1990'lı yıllardı...

O yıllardan hafızama kazınan birşey varsa, o da her şeyi dolu dolu yaşadığımızdı. Sevinçse sevinç, huzursa huzur, saygıysa saygı... Bayramlar da öyleydi.

Hatırlıyorum, 8 yaşlarında çocuktum.

Bayramdan bir gün önce yatağımın baş ucunda yeni alınan ayakkabılarımı, kıyafetlerimi saklardım. Bayram heyecanı yeni alınan giysilerle birkaç gün öncesinden başlardı.

Bayram sabahı aynı heyecanla uyanırdık, ezandan önce büyükbabamın evlerinde toplanırdık. Babam, abim, amcam, büyükbabam, halamın çocukları, hep birlikte camiye giderdik.

Elleri ekmek kokan babannem, o yıllarda fırın işletirdi. Camiden döndüğümüzde babannemin fırınından yeni çıkan somunları, sobada demlenen çay ve kahvaltı bizi beklerdi. Güzelce kahvaltımızı eder, kahvaltı sonrasında bayramlaşırdık...

Bayramlaşmadan sonra, kuzenlerimle birlikte ilk gittiğimiz yer komşumuz Ayşe teyzelerdi. Bahçenin içinde, bembeyaz ve mütevazi evleri vardı. Kapıları da bembeyaz, yalnızca zilin düğmesinin rengi maviydi. Zile basardık, Ayşe teyze gülümseyen yüzüyle kapıyı açardı, ellerini öperdik, bayramlaşırdık. Bize şeker ikramında bulunurdu.

Ayşe teyzelerden sonra Güllü teyzelere giderdik. Oradan akrabamız Fadime yengelere, sonra Ali eniştelere, Mustafa Amcalara, Fahrettin amcalara derken her yıl sıralama hiç değişmezdi... Mahallenin evlerini gezer, komşularla bayramlaşır, şeker toplar, harçlıklar alırdık. Gittiğimiz evlerden korkmazdık, çekinmezdik, güvensizlik yaşamazdık...

Komşularımızı, akrabalarımızı, mahallemizin sakinlerini bir de ailecek gezerdik. Birçok şeker, harçlık biriktirir; biriktirdiğim harçlıklarla  misket alırdım. O yıllarda cep telefonu, tablet, bilgisayar yoktu. Maç yapardık, misket, saklambaç, istop, ortada sıçan oynardık, olabildiğince eğlenirdik.

Eskiden her şey çok güzeldi, değerliydi, saftı, temizdi... Saygı, sevgi, güven, huzur vardı...

Yıl 2018... Çocukluğuma dönüp bakınca, düşündüğüm birşey var.

Bunca güzel şeyi nasıl yitirdik?