Televizyonu açıyorum... hırsızlık, yolsuzluk. İnterneti açıyorum rüşvet, işini düzgün yapanların görevden alınması, oraya buraya atanması, el çektirilmesi... Konu komşu, eş dost bir araya geliyoruz gene aynı söylemler... Oooof ki of!.. ruhum daraldı. Bütün bu çirkinliklere gögüs gerebilmemiz için, ayakta durabilmemiz, dayanabilmemiz için arada güzel şeylere de ihtiyacımız var. Azıcık da güzellik gerek...

Sabah sabah bunları düşünüp canım sıkkın bir durumda bilgisayarımı açtım. Facebookumda özelden bir mesaj:

“Hülya hanım'cığım nasılsınız? Gizemli yazılarınızı zevkle okuyor, takip ediyor, tablolarınızı hayranlıkla facebookdan izliyorum. :) Yarışmaya katıldığınız eserinizden çok etkilendim. (Sanal ortamda yapılan Uluslararası bir yarışmada halk oyu ile onuncu olan “Çankırı Eldivan'da köy evi isimli tablomdan söz ediyor) Beypazarın'da geçirdiğim çocukluk günlerimi anımsadım ve cocuklarıma broşürünüzdeki sevdiğim tablonuzu gösterdim. Bir hikaye gibi yaşamımı mutluluk duyarak anlattım. Onlarda duygulandılar. “Keşke biz de teknoloji girmemis doğa harikası küçücük bir kasabada yaşasaydık.” dediler. Bana teşekkür ettiler, bizi sanal dünyadan uzaklaştırdın anne zaman zaman cocuklugunu anlat, ruhumuz dinlendi.” dediler. Tabii ben de cok mutlu oldum... Siz bu anlamlı tablonuzla  bize ailece unutulmayacak bir sohbet bıraktınız...

Evet bu mutluluğun arkasından beni şaşırtacak ve duygulandıracak bir an daha yaşadım... Oğlumun odasına girdigimde bilgisayar masası üzerinde sizin broşürünüzden beğendiğim eserinizin resmini keserek koymuş olduğunu gördüm. Nasıl mutlu oldum ve sevindim tarif edemem. Bana bu mutluluğu yasattıgınız için size çok çok teşekkür ederim can dostum. İyi ki varsınız, iyi ki sizi tanıdım :) Kucak dolusu sevgiler...”

diyordu Nurhan Erol... Gece yatmadan önce yazmış bana. Onu sanal ortam aracılığı ile tanıdım. O da bir banka emeklisi. Yazılarımı okuyor ve resimlerimi görüyor, beğeniyormuş. İki yıl önce Ankara Çağsav'da açtığım sergiye ziyaretime geldi. Tanıştık. Zarif bir insan. Art niyetsiz, beklentisiz, asil, sanat aşığı... Birden bire sevdik birbirimizi, kaynaştık. Sonra geçtiğimiz yıl Ankara'da Savaş Simitli'nin Antigone Sanat Evi'nde açtığım sergiye de ev taşıma telaşı içinde olduğu halde geldi. Beni sevindirdi. Arada bir telefonlaşıyoruz...

Sabah sabah yazdıklarını okuyunca duygulandım. Gözlerimden incecik yaşlar yuvarlanıverdi. Hemen sevindiğimi bildiren bir yanıt yazdım. Uyanmış demek ki... Anında cevapladı:

“Melek arkadaşım  benimmm, çok tesekkur ederim. Allah  sizi sevdiklerinizle hep korusun, yaşam yolunuzu açık etsin... Yatarken size beni mutlu eden mesajımı cektim ve dualarımı yaptım (Bunun içinde sizde varsınız. Çünkü huzurlu bir uyku moduna girdim... Çok şükür huzur içinde de uyandım. Hemen başucumdaki telefonumu aldım ve sizin duygulu mesajınızı gördüm. Çok mutlu oldum. Yüzümde  tebessümle yatağımdan kalkmadan bu satırları yazmak bana günün enerjisini verdi... Demek ki sevgi de bir enerji. Kilometrelerce uzakta olmak devamlı görüsme imkanı bulamamak engel değilmiş bizim gibi sevenler için.... insallah güzel günlerde bulusuruz... Sevgilerimle...”

İşte bu!.. Bu gün artık daha moralli, huzurlu, sevgi dolu geçireceğim günümü sevgili arkadaşımın güzel satırları sayesinde. Ankara-İzmir arası o kadar da uzak gelmedi bana bu sabah. Yaptığım bir resmin ona moral vermesine, çocuklarında ve onda güzel duygular uyandırmasına ne kadar mutlu oldum anlatamam. Demek ki amacıma ulaşabilmişim. İşte sanatın gücü... işte sanatın yararları... Sevgiye, dostluğa, kardeşliğe ve güzel duygulara aracı olması...

Teşekkür ederim canım arkadaşım Nurhan Erol... Ben de iyi ki seni tanıdım... Bu günü sayende çok keyifli geçireceğim...

Hülya Sezgin/[email protected]