Demokrasi aslında uluslar üstü bir kavram. Şu ulusa göre şöylesi, bu ulusa göre böylesi olmayan bir gerçeklik. Bir kural ülkelerden birinde şöyle anlaşılıyor ve uygulanıyorsa demokrasi ile yönetildiğini öne süren diğer ülkelerde de aynı biçimde uygulanmalıdır.

Seçimlerde “adaylık” olayını irdeleyelim. Demokrasiyi ülke yönetiminde esas almış ülkelerde sözgelimi milletvekilliğine adaylık nasıl belirleniyorsa, bizde de öyle belirlenmelidir.  Parti genel başkanı birkaç arkadaşıyla oturup beş yüz elli milletvekili adayını belirliyor. İllere göre dağıtıyor. Hatta listede yer alış sırasını da belirliyor.

Sonra o liste seçmenler önüne çıkarılıyor. Seçmen partiye oy veriyor. Bu oylar o kişilere verildi sayılıyor. Ve o kişilere “Seçildiniz” deniliyor. Seçilenler Meclise birer çuval ile geliyorlar. O gün alacakları paranın çokluğu anlamında bunu böyle söylüyorum.

Sonra komedi başlıyor. Türkiye Büyük Millet Meclisi kanun çıkarıyor. Bırakınız milletvekilini, bakanların bile çıkan kanundan haberleri olmayabiliyor. Torba yasa diye bir şey çıkardılar. Diledikleri konularda diledikleri düzenlemeleri halkın gözünden kaçırabilmek için bulunmuş bir yol. Torbada ne olduğunu milletvekilleri neden sonra öğrenebiliyorlar. Hele ülkenin şu zikzaklı günlerinde çok tehlikeli bir yol bu.

Adına demokrasi diyorlar. Bir tek kişi her konuda karar veriyor. O işaret ediyor, ilgili mekanizmalar harekete geçiyor. Genelkurmay başkanları yargılanacak mı? İkisi üçü yargılanırken biri var ki, ona dokunulmuyor. 

Savcılık bir kişi hakkında soruşturma açmaya hazırlanıyor. O bir tek kişi koca meclisi harekete geçiriyor. Kişiye özel bir yasa çıkarılıyor. Savcının eli bağlanıyor. Bunun adı nedir? Bizim insanımıza sorarsanız demokrasi demek bu oluyor.

Halkımızın her söylenene kolayca inanıverdiğini kanıtlamak için geçen akşam şöyle bir deney sergiledim. Üç beş arkadaş oturmuş dereden tepeden söyleşiyorduk. Ben “Her şeye kolay inanıyoruz” dediğimde bunu kabul etmediler.

Arkadaşlarım “O kadar da değil” demeye hazırlanıyorlardı. Ben sözü aldım “Bakınız” dedim. “Ben üç beş yıl önce Danimarka’dan otomobilimi sürerek Türkiye’ye geliyordum ki, Avusturya’da arabam bozuldu. Öfkelendim, o arabayı çöpe attım, hemen beş yüz bin avro ödeyip çok lüks bir araba aldım ve yola devam ettim” dedim.

Ağzımın içine bakıyorlardı. “Bu anlattıklarımda bir yamukluk sezdiniz mi?” dedim. Sezmemişler. “Olduğu gibi kabul ediyor musunuz?” dedim. “Elbette” dediler. “ Sen söylersin de inanmaz mıyız?”

 “Peki, dedim “Ben Avusturya içinde beş yüz bin avro’yu nereden buldum? Bunu niye sormuyorsunuz?” O zaman uyandılar. Doğru ya “Sen tastamam yalan söylüyorsun” dediler. Ha şunu bileydiniz. Benim insanım profesör oluyor ama aklı başında bir insan olamıyor. Telefon etmişler. Polis gibi, Savcı gibi konuşmuşlar. O da devletin polisine yardım olsun diye elli bin doları götürüp çöpe bırakmış. Televizyonda kendisi kabul ettiği için ben ona kendi sözleriyle hitap ediyorum.-----

Adı demokrasi ise seçenler de seçilenler  de uygulanan yöntemi içlerine sindirmiş olacaklar. Çok eski yıllarda bile önseçim varken bile yamukluklar sergilenebiliyordu. Diyelim ki arkadaş beşinci sırada… Kontenjan diyerek önüne bir kişi koyuyorlar. Beş kişi seçilip Ankara’ya gidince de adamcağız kala kalıyordu. Bunun adı demokrasi olur mu?

Bir ülkede, vatandaş hakkında soruşturma açılırsa bu sorunu hırpalanmadan aşacağından emin olmalı.  “Aman polisin eline düşeceğime yüz bin lira vermeye hazırım” diyen hatta bunu demekten öte parasını götüren insanımız kusurlu ama, o şebekenin ve o ortamın oluşmasına yol açanların hiç mi kabahati yok?

Ve ben bu yazıyı yayına yollamak üzereydim ki, bu kez telefonlu dolandırıcıların ağına bir iş kadını düşmüş. “Allah akıl fikir versin” demekten başka elden ne gelir?