Güneş çıkmış biraz ayazı kırmıştı. Kaç gündür soğuk nedeniyle dışarı çıkmamış evde oturmaktan sıkılmıştı. Vakit öğleye yaklaşıyordu. Önce abdestini aldı. Giyindi, mes lastiklerini ayağına geçirdi. Çatal dal sopasına dayanarak caminin yolunu tuttu. Yerler karlı, bastıkça katur, kutur ediyor. Yavaş ve dikkatli olması gerekiyordu. Ara sıra boyun bağını, beresini düzeltiyor, bildiği duaları mırıldanarak camiye ulaşmaya çalışıyordu. Kış nedeniyle köyde birkaç kişi dışında herkes baharda gelmek üzere köyü terk etmişti. Ne tavuk sesi, ne köpek sesi ve ne de bebe belek sesi vardı.

Cami bitişiğinde güneş yamacına gelen sekü de kendi gibi iki üç kişi daha oturmuş, kaynatıyorlardı. Birisi başını öne eğmiş elindeki bastonla yere vuruyor ve kendi kendine söyleniyordu

-Allah belalarını versin, Allah belalarını versin….

Selam verdi, seküdeki boşluğa oturdu. Oturdu ama oturduğu yer buz gibiydi. Paltosunun alt kısmını minder yaptı. İki eliyle sopasının üstünde yumruk oluşturdu, çenesini de yumruğunun üzerine dayadı.

-Dayı nasılsın, soğuktan görüşemedik. İyi ki hava güzelde bugün birbirimizi gördük çok şükür.

-İyi değilim Adem âğa. Kaç gündür can sıkıntısından patladım. Ha bu kanal, ha o kanal gez dur. Parmaklarım gumanda aletine yapıştı.

-Oooo iyisin dayı, desene evlenme programlarını seyrettin.

-Bırak makara geçmeyi, hep aynı haberler, Şehitler. savaşlar, Rusya bunu yaptı, Coni bunu yaptı bide AB var gınayıp duruyor. Beynim garga beyni oldu. Aglarımda çıkmış. Terör bitti bitecek diyooo ama nerde? Bizi avutup duruyorlar. Her gün şehit. Buna yürekmi dayanu..

Bu arada durmadan ‘’Allah belalarını versin ‘’ diyen içli ve duygulu adam, daha yüksek sesle bağırmaya başladı ‘’Allah hepsinin belasını versin’’ diyerek.

-Dayı ööölee diyolarsa ööledir.Bitecek dedülerse biter.

-Ah öölee olsa, durum senin bildüğün gibi değil. Dedem anlatırdı, düşman Polatlı’ya kadar gelmiş, top sesleri Ankara’da duyuluyordu diye. Şimdi de o günden daha beteriz. Bölücüler Türkiye’nin taa kalbinde. Mecliste oturuyorlar. Bitmişiz agam bitmişiz.

-Dayı, sende hep şu adamı beenmeyon. Nesi var. Gözel badem bıyıkları var, gocaman uzun boylu adam. Bak güneydoğuda savaş var. Yürekli adam zırhlı aracını ve yanına avanesini alıyor üç uçakla Şili mi, Şile mi ne karın ağrısıysa oralara gidiyor. Taa oralardan dünyaya, Rusya’ya meydan okuyor. Gumandan savaş alanını bırakır mı hiç?

-Doooru diyon da , eysük diyon. Hep meydan okuyor, sonrada şamarı yeyip geri adım atıyor. Sende beni gızdırmak isteyon galiba hınzır. Kedi mi, Keri mi kimse resmin gördüm bizim bakanın yüzüne yumruğu atıyor. Neymiş selamlaşıyormuş. Şu labaliliğe bak yavu.

-Sen bana bakma dayı, senin gibi TV’nin garşısında diz kırıp oturamayom. Yok ineğe bakılacak, yok köpeğe yal verilecek. Dayı, ya bişey soracaam. Bülent diye biri var ya niye bu adam sustu da bu günlerde gonuşmaya başladı.

-Adem aga senin daha iyi bülmen gerek. Sen oy verdiğini söyledin onlara. Hem sanada yardım ediyorlar. Bü sebebi olmalı değil mi?

O sırada imam efendi hangi makamdan olduğu anlaşılamayan bir makamda ezan okumaya başladı. Sustular. Dayı kendini kontrol etti. Abdesti bozulmuş mu, bozulmamış mı diye. Baktı abdesti bozulmamış. Biraz oturdu çatal sopasına dayanarak caminin yolunu tuttu.

Sonra mı ne oldu? İkindi namazı öncesi eğer dayı camiye gelebilirse söyleşileri devam edecek. Gelemezse bir başka seçime…