GURBET O KADAR ACI Kİ

 Önsöz: “Vatanımızda gurbette gibiydik, günler boş geçiyordu. Hayat manasını kaybetmişti.”

“Altı ay sonra Paris’e gitmek üzere bin zorlukla pasaportlarımızı aldık. 9 Eylül 1950’de Zekeriya, ben, küçük kızım Yıldız, ellerimizde birer küçük çanta ile Yeşilköy uçak alanına geldik. Her an, pasaportlarımızın elimizden alınması korkusu içindeydik. Yanımızda kağıt namına hiçbir şey götürmüyorduk. Bütün yazdığımız eserlerden, dergilerden bir tek dahi yanımıza alamamıştık. Yıllar boyu halk uğruna savaştığımız vatanımızdan bu şekilde ayrılmak acı bir şeydi.

Uçağın merdivenlerinden ağır ağır çıkarken yüreğimiz burkuldu. Bu her zamanki gibi bir geziye çıkış değildi. Çok sevdiğim vatanımı, halkımı, dostlarımı, kardeşlerimi, acaba ne kadar zaman sonra görecektim.

Uçak havalandı. Yuvarlak pencereden İstanbul’u seyrediyorum… Aşağıda Yeşilköy, cami minareleri, evler, birer birer benden uzaklaşıyorlar. Yeşil ağaçların tepelerini görüyorum.  Bulutların arasına giriyorum. Artık hiçbir şey görünmüyor.

İnönü’nün yıkılmasını, Menderes diktatörlüğünün yıkılması kovaladı. 200 yıldan beri hürriyete kavuşamayan memleketim, burjuvazinin, onu temsil eden hükümetlerin baskısı altında, demokratik devrimi tamamlayamadı. Ancak 27 Mayıs 1960 hareketi, halk kitlelerine birçok haklar sağlayan bir anayasa getirdi. Bunu uzaktan seyretmek dahi insanın gönlüne ferah veriyor. Bugün bir bakıma gurbette değiliz. Azerbaycan’da, kardeşler, dostlar arasında arasındayız. Onlardan gördüğüm misafirperverliğe karşı yüreğim minnetle doludur. Fakat hiçbir şey insana vatan özlemini unutturamıyor.”

Sabiha Sertel

Roman Gibi

Sonsöz: Düşünce hayatın kendisidir.