Sanırım iki ay öncesi idi. Çalan telefonumu açtığımda beni "Kentimizde Cumhuriyete Sahip Çıkanlar" ödülüne aday gösterdiklerini ve özgeçmişimi rica ettiklerini  söyledi genç ve huzur veren sesi ile bir hanım. Çamlaraltı Koleji'nin  halkla ilişkiler uzmanı Pınar Kılıç imiş.

Hemen özgeçmişimi yazdım ve istedikleri beş-altı fotoğrafımı da ekleyerek gönderdim. Beni pırıl pırıl genç öğretmen Semay Oba İnceoğlu aday göstermiş sağ olsun benimle birlikte altmışa yakın diğer adaylar ile birlikte. Üç aşamadan geçen ve yalnız öğrenci oyları ile yapılan seçim sonucunda finale kalmıştım... Bu kez pek çok yurt dışında yaptığım sergiler ve diğer Atatürk ve diğer çalışmalarıma ilişkin fotoğraflarımı istediler. Onları da yolladım...

Derken gelen en son gelen posta şöyle idi:

" Sayın Hülya Sezgin,

Yaptığınız resimler ve açtığınız kişisel sergilerde bayrağımızı dalgalandırarak Atatürk’ün hayalini kurduğu modern Türk Kadını çizgisini devam ettirdiğiniz çalışmalarınız için şahsınıza,

Çocuğun çok önemli, değerli bir birey olduğu ve onların bizim geleceğimiz olma inancı ile çocuklarımız adına Atatürk’ün ilkelerine bağlı kalarak yaptığı çalışmalar için Neşe Can Hürtürk'e,

Tek gerçek yol göstericinin bilim olduğunu vurgulayarak Atatürk’ün fikirleri ışığında görme engellilerin eğitim ve öğretim hayatına kattıkları ve onlara yol gösterdiği için Tülay Yazgan'a

plaketlerinin sunulacağı "Kentimizde Cumhuriyet'e Sahip Çıkanlar" ödülünü size sunmaktan mutluluk duyacağımızı bildirir, plaketinizi vermek üzere sizi, 22 Aralık Cuma saat:13.30'da İzmir Özel Çamlaraltı Koleji Konferans Salonu'nda düzenlenecek olan ödül törenimize davet eder, teşriflerinizi rica ederiz.

İyi çalışmalar..

Pınar Kılıç
ÇAMLARALTI KOLEJİ
Halkla İlişkiler Uzmanı"

Çok heyecanlanmıştım. Çünkü Çamlaraltı Koleji 1954 yılında kurulan ve üstün eğitim kalitesi, öğrencilerine verdiği değeri ve Atatürkçü ve Cumhuriyetçi çizgisinden ödün vermeyen İzmir'in en köklü okullarındandı. Ve geçmişte bu ödülü yurdumuzun çeşitli yerlerinden çok değerli tanınmış kimselere vermişlerdi. Heyecanlanmada haksız mıyım?

Ödül töreni günü geldi... Eşim, oğlum, kızım hepimiz hazırlandık gittik. Daha okulun kapısında karşılıyorlardı konuklarını.

Okul dededen toruna üçüncü kuşağa geçmiş. Yönetim Kurulu Başkanı Engin Dirikal, Kurucu Temsilcisi Melekşen Dirikal, Yönetim Kurulu 2. Başkanı Bentürk Dirikal, Genel Müdür Gülçağ Gençer, emekli öğretmenler ve daha önceki yıllarda ödül alan davetliler ile bu yıl ödül alan biz törenden önce bir tanışma toplantısı yaptık. 

Engin beyi ben bankacılık yıllarından tanıyordum. Bankamızın müşterisi idi. Ama o şubede az çalıştığım için ve aradan uzun yıllar geçtiği için beni anımsaması imkansızdı. "Ben sizi tanıyorum zaten" sözümle başladığımız sohbetimizi eski günleri anarak ve anımsayıp gülmeyle sürdürdük. Diğer emekli öğretmenler ve konuklarla oluşan tatlı sohbetimizi tören zamanı geldi uyarısı ile bitirdik. Konferans salonuna yollanırken koridorda geçmiş yıllarda ödül alanların tek tek adları ve fotoğraflarından oluşan sergi vardı. Salona bizleri oyları ile seçen öğrenciler de gelmişti.

Program ilk öğretim öğrencilerinin andımızı müzik eşliğinde söylemesi ile başladı. Sonra çalan müzik ile lise öğrencilerinden zarif bir çift harika dans etti. Engin bey konuşmasında hiç bir zaman fabrika gibi olmadıklarını, öğrencilerini yıllar sonra bile adları ile anımsadıklarını ve onları çok güzel yerlerde gördükçe duydukları mutluluğu dile getirdi. Sonra beyaz perde indi. Slayt gösterime geçildi. Perdede bir söz " Türkan Saylan'ın eğitimli her kadının bu cumhuriyete borcu var sözü ışığım olmuştur." Yüreğim "hop" etti. Bu benim sözüm... arkadan yazdı "HÜLYA SEZGİN" ve fotoğraflarım eşliğinde beni anlatmaya başladılar. Yurt dışında bayrağımızı dalgalandırmaktan duyduğum gururu, sosyal projelerde gönüllü görev almaktan duyduğum huzuru, eline hiç fırça almamış annelere Atatürk'ümüzün portresini çalıştırdığımda yaşadığım mutluluğu ve daha pek çok şeyi bir bir anlattılar. Onlar anlattı ben heyecanlandım. Gözlerim doldu, akmasınlar diye genel taktiğim tavanlara baktım. Dişlerimi sıktım. Ağlamamak için başka şeyler düşünmeye çalıştım. Derken beni sahneye davet ederek çiçeğimi ve plaketimi verdi Engin bey ve Menekşen hanım. "Bir şeyler söylemek ister misiniz" sorusuna yanıt bile vermeden hemen kürsüye geçtim. Başladım konuşmaya. Özetle şöyle söyledim:

"Rahmetli kayınvalidem annemin arkadaşı idi. Beni pek beğenmiş, oğluna münasip görmüş ve istediler. Derken nişanlandık, evlendik. Meğer eşim çalışan bir hanım istemiyormuş. Cicim ayları geçince eşim çalışmamı istemediğini, maaşının bize yeteceğini söyleyerek işi bırakmamı istedi. Düşündüm babam yok, annem hiç okula gitmemiş biri. Geride güveneceğim mal yok, mülk yok... bankada henüz bir yıllık memurum ve çalışmayı seviyorum. İstemedim işten ayrılmak. Biraz zorlayınca da "Hayat insanın önüne neler koyar bilinmez. Önce kendime güvenirim sonra sana. Henüz çocuğumuz yok. Senden ayrılırım ama işimi bırakmam. " dedim.

Ben dik durunca bir daha zorlayamadı. Zaman içinde yaşadığımız kimi sıkıntılarda ya da ev araba almak gibi konularda eşi çalışmayan arkadaşlarına göre daha rahat ettiğimizi gördükçe de bana hak verdi.. Şimdi pek çok konuda destek oluyor ve bir teşekkürü hak ediyor buradan.Teşekkürler Hikmet Sezgin... Ama geçmişte onu dinleseydim bu gün sizin karşınızda olamayacaktım. Yani diyeceğim o ki özellikle kızların okuması ve iş hayatına atılması çok önemli. Çalışmak demek yalnız para kazanmak demek değil.  Bir kadının çalışması demek ekonomik özgürlüğünün yanında kendi ayakları üzerinde durmak, sosyal olmak, daima ileriye gitmek, toplum içinde söz sahibi saygın bir birey olmak, bilinçli ve ruh sağlığı yerinde bir anne olarak vatana değerli çocuklar yetiştirmek demektir.

Sevgili genç arkadaşlarım öncelikle şunun altını çizmek gerekiyor ki Atatürkçü olmak ve cumhuriyete sahip çıkmak "Ben Atatürkçüyüm "Ben cumhuriyetçiyim" demekle olmuyor. Bu ancak Atatürk'ün çizdiği çağdaş yolda ilerleyerek, onun ilke ve inkılaplarına sahip çıkarak olur. Yirmi beş yıl bankacılık yaptıktan sonra emekli oldum. Allah bereket versin maaşım yeter oturayım sıcacık köşemde dizi seyredeyim, komşu günlerine gideyim demedim. Sanatla tanıştım.

Çocukluğumdan beri okumayı çok sevdiğim için onun taşması olarak tanımladığım yazmaya başladım. Bilgi, deneyim ve becerilerimi birilerine anlatmak ve öğretmek istedim. Bunu da hiç çıkar gözetmeden gönüllü ve gönülden yapıyorum. Sosyal projelerde görev alıyorum. Güzelbahçe Belediyemizde gönüllü resim öğreticiliği yapıyorum. Cumhuriyetimize sahip çıkmak, kendi çıkarlarımıza öncelik tanımadan çağdaş ve laik medeniyet yolunda ilerlemekle olur ancak. Çok çalışmakla ve üretmekte olur... Her kişi bireysel olarak bunu ilke edinirse ülke ileriye gider. Size önerim bol bol kitap okuyun, sanatla ilgilenin, çok çalışın. Bir dernek ya da sosyal yardım projelerinde görev alın. Birilerine güzel bir şeyler yapmak,  yüreğine dokunmak İnanın büyük bir huzur ve mutluluk verecektir size. .. . Ben ise şimdi  size yani bu güzel genç yüreklere dokunabildimse ne mutlu bana...       Teşekkür ederim... "

Konuşmam Hikmet'i ağlatırken salondakileri güldürmüştü...

Tören bittikten sonra yeniden ikramlar için toplantı salonuna geçtik. Engin bey de resimle ilgileniyormuş. Resimlerimi farklı ve güzel bulduğunu, atölyemi ziyaret etmek istediğini söylemesi mutluluk verici idi. Ben de onun sergilerine gelmek istediğimi söyledim.

Bir okul ki yaşı benden bile büyük... bunca yıldır kalitesinden, çizgisinden ödün vermemiş, Cumhuriyetçi Atatürkçü pırıl pırıl gençler yetiştirmiş... ve öğrencilerle kalmamış diğer emek verenleri bularak onurlandırmış, muhteşem bir programla gururlandırmış, ödüllendirmiş. Teşekkür ediyor, kutluyor ve ayakta alkışlıyorum...

Hülya SEZGİN / [email protected]