Nietzsche,

Tanrının ölümünü ilan ettiğinde yüksek kültür basamaklarındaki entellektüel dalgalanmalardan çok

- Delinin zoruna bak... diye sırıtmıştı dünyanın çoğu.

Önermeler sorulara gebedir,

Ya insan, insanlık, toplum yahut da bireylik sağ mı.

Ölenleri ve ölmek üzere olanları aklımıza geldiği kadarıyla sayalım mı,

Adalet, hak, hukuk, iyi niyet, arkadaşlıklar, komşular, kent kültürü, vatandaşlık,

Eşitlik, kardeşlik, çoğulculuk, özgürlük, demokrasi, sanat, doğru, güzel, paylaşmak, hoşgörü,

Nezaket, erdemler, ilkeler, görgü kuralları, akıl, düşünce, okumak, sorgulamak ve daha nicesi.

Yani insana dair ne varsa,

İnsan imgelenmesinin sorunu, onda kendisini bulup kutsayacağı bir ikonun yokluğudur.

Durup soluklanmalıdır insan,

Bir tabloyu süzercesine iki adım geri çekilip bakmalıdır kendisine.

Onur ve haysiyetinin renklendirdiği benliğini seyretmelidir.

Dağdaki çoban dahi bilir ki,

Yağmur tümümüzü ıslatıyor, güneş herkesin yüzünü okşuyor, bulutlar hepimizi örtüyor.

Anlatın ona,

Fragmanlara bölmek, farklılıkları ayrılıklar haline sokmak, bir olguyu küçümsemek ya da büyütmek korkak mütecavizlerin sanatıdır.

Ve hatırlatın,

Yaşayan insan adildir, haksızlık karşısında direnendir, yaptığı yanlıştan utanandır.

- Birey, bir düşmanının bilincine varır gibi kendi bilincine varmalıdır.. diyor Hegel.

Sınırlarını zorlamalı, ufuklarını keşfetmelidir içimizdeki cesur.

- Korkunun içinden kaçıp kurtulunmaz, hepimiz ya cellat ya kurbanız... diyenler vebalıdır,

Silkelenin ve kurtulun o bakterilerden.

Korku, korkakların kalbine teslim edildikçe dillerinde daha da büyüyor.

Her şey gökyüzüne atılan bir okun onu delmesiyle başlar çoğu zaman.

Fırlatın oku... Göreceksiniz gecenin yırtıldığını,

Karanlığın kanadığını!..