Yakın zamana kadar “kadına şiddet” diyorduk, bu yetmez oldu. Bundan böyle “Kadın
öldürmeleri”, ya da “kadına karşı kıyım” filan gibi bir ad bulmamız gerekiyor. Sanki otomatiğe
bağlanmış gibi, her gün en az iki cinayet... Ve yine medyamızın kışkırtıcı yaklaşımı.

Habere bakın. “Düğün isteyen karısını sokak ortasında on kurşunla öldürdü...” İnsanın
“Böyle kadın elbette öldürülür” diyesi geliyor. Aslanım gazetecim, kadın ölmüş, adam polisin
elinde... Sen düğün dernek lafını nereden çıkardın?

Geçmişte şöyle bir tesellimiz vardı. Kadınlar öldürüldükçe bunun alt tabakadan kişilerin
işi olduğunu düşünüyorduk. Eğitim görürlerse sorunun kalkacağı umudunu taşıyorduk. Birkaç
haftadır görüyoruz ki, bu görüş de yanlış çıktı.

Polis memuru karısını tehdit ediyor. Savcılık önlem olsun diye memur beyin tabancasını
elinden alıyor. Devekuşunun kafasını kuma sokmasıyla eş değerde bir önlem. Aklını ekmekle
yememiş memur tabancasını alanlara inat arkadaşından ödünç aldığı tabancayla cinayetini
işliyor. Peki eğitim de kâr etmediğine göre önlem nedir?

İşte bu sorunun yanıtı bulunmalıdır. İnsanların din damarından giriyorsun, tutmuyor.
Çünkü din tarihimiz cinayetlerle dolu. Tarih damarından girmeye kalkışıyorsun, padişahımız
efendimiz, hem de dinimizin halifesi sultanımız tahta çıktığı akşamın sabahında bir emriyle
saraydan on dokuz cenaze birden uğurlamış.

En büyüğü on sekiz yaşında, en küçüğü sekiz aylık şehzadeler...

Televizyonda haber var... On üç on dört yaşında kız çocukları çatır çatır
evlendiriyorlamış. Devlet nerede? Kanun nerede? O çocuk gelinlerden gelen bebeleri kim
büyütecek? Onlara kim cana kıymanın asla seçilecek yol olmadığını öğretecek?

Bana “Laf etme çare söyle, çare...” diyenleriniz olacaktır. Ben soruna parmak basıyorum.
Çareyi ilgililer bulacaktır. Adam önceki karısını yaralamak suçundan üç dört yıl hapiste yatmış.
Sonraki karısını da bıçaklayıp hastanelk etmiş.

Tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakıldı.

Öncelikle hukuk sisteminizi gözden geçirin beyler...