Biraz da şiir diyelim.  Zira “Şiir özgürlük çığlığıdır. Dayatılan kaygılardan ve dikte ettirilmiş bir hayattan çıkış yoludur. Mevzuat Ötesi Düşler kitabımızdaki ‘Ve Şiir’ bahsinde Ocak 1994 itibariyle böyle demişiz. İlk şiir kitabımız olan Sahili Olmayan Deniz’deki ‘Kişi Başına Kâbus’ şiirimizde (Şubat 1993 – Silvan) ise şöyle demişiz:

En sevdiği program “Fredi’nin Kâbusları”ydı

Günün tortusunu geceye dökerdi

Çivi çiviyi sökerdi

Üşüyen yerlerince kâbuslara sarınmak

Ortaçağ töreli eski bir alışkanlıktır

Tır dolusu karanfil eskitir bu asır

Alışırsın!

Fredi üretkendi ama kirli sarıydı

Ve karanlık bir şarkı vardı hayatında

Şimdi bütün sanılar zan altında

İki alışkanlığı var Elm Sokağı’nın

Biri damarları geceye serilmiş iki göz

Biri sürpriz

Tanışırsın!

Gün yara almıştı akşam sularıydı

Üç karanlık kahkaha savurdu Fredi

Can verircesine titredi

Düğmeye bir saniyeli fitil ömrü biçmişti

Yüreği bir saatli bombaydı

Geceye karşı üçyüzon gram barut içmişti

Ayakkabılar eve vardı

Işık yerine TV’yi açtı

Elleri gecenin genzine kaçtı

Hapşırırsın!

Sonra doğranmış bir çığlık gibi yuvarlandı adam

Çığlık odayı dolaştı

Üç kahkaha daha kustu Fredi

Kravat önce sustu

Sonra eridi, eridi

Çığlıkladı bu kez televizyon

Harfleri ve şekilleri döktü

Zihne bir ağırlık çöktü

Sanki halüsinasyon.

Fredi’nin kâbuslarına dikkat et

Öyle gerçektir ki

Şaşırırsın!