koyungiller üzerine teoriler...

mehmet yılmaz

önsöz: sütsüz koyun fazla meler.

reklam dünyasında iz bırakan bir replikti o...

- bir bilmecem var çocuklar!

- haydi sor sor…

- çayda kahvaltıda yenir...

- acaba nedir, nedir?

 faslından devam ederdi...

bunun coğrafya dersi versiyonu ise, koyungiller ile ilgilidir. bu "nimeti" tanıtırken, etinden sütünden başlanır,dersinden gerisinden çıkılırdı...

ademoğlunun aslında bu türü kendine biat ettirmesi hemen ve kolay olmamıştır...  önce işe "iyi komşuluk ilişkileri" prensibinden hareket etmiş, sonra sarı koyunu dört ayaklı avcılara karşı korumuş, sonra da sürü için güvenli alanlar oluşturmuştur... güvenli mekanlara örnek vermek gerekirse e tipi f tipi sınıflandırmalarla  anılan çok "steril"  meralar... 

ya da koyungilleri kendilerine “entegre” etme düşüncesinde olan avcılar, bir kuzuyu yakalayıp önce “evlat” ediniyorlar, depolar doluyken besliyorlar, depolar boşalınca da kesip yemekte bir tereddüt göstermiyorlardı…

zamanla “arka bahçelerinde” kuzu sayısında ciddi artış oldu; daha bi zamanla bu sayı artışı geometrik bir düzen aldı…

ancak bu evcilleştirme sürecinde zaman zaman “pürüzler” de çıkmıyor değildi.   Bazı koçlar agresif  davranışlar gösteriyordu... yani insanların evcilleştirme operasyonuna direnç gösteriyordu. sonuç: böğürlerinden şişlenmek… gerçi koçlar bu “direnişlerinde” yalnız değildi,  “ince düşünceli” ve huysuz dişiler bunlara her türlü desteği veriyorlardı, ama onların da ele geçenlerinin akıbeti pek hayra olmuyordu.

sonuçta  diğer koyun ahalisi zaman geçtikçe ve nesiller değiştikçe daha bi şişman, daha bi itaatkâr ve daha bi az meraklı hale geldiler…

bingo! işte bu, koyunlar artık ali baba.nın çiftliğinde mutlu mutlu meleme şerefine ermişti. ve koyun çağında devrim yaptılar… doğanın doğal mekanlarında “bağımsız” şekilde yaşamaktan vazgeçip, bir tutam otun ardından gerekirse, uçurumdan atlayacak şekilde evrildiler.

sonsöz: koyunların akıbeti çobanın çıkarlarına bağlıdır…