Çok sıkıldık bu “sayın” lardan…

Hepsi ulaşılmayan, çevresi koruma yığınıyla kaplanmış, ancak televizyonlarda görebileceğimiz tipler… Yakınına girmeye çalışsam ya koruması itip kakar ya da zaten sesimi duyuramam… Uzakta kalır, bakakalırım…
 

Ben halkım !

Liderime ulaşabilmek isterim !

Derdimi anlatmak, dinlendiğimi de anlamak isterim !

Derdim vardır ve o anda zayıfımdır. Karşımda bir “sayın” yerine “abla” olmasını tercih ederim !
 

Parti içi hiyerarşide elbette o ”sayın” dır… O ayrı bir disiplindir ve hiyerarşi şarttır !

Ama vatandaş “sayın” ı pek sevmez…

Liderler çocukluğumuzdaki figürlere karşılık gelir.

“Baba” lardan “Reyis” lerden sıkıldık. Zira ne babalık yaptılar ne de “reyis” lik !
 

Dün Halk tv yayınında salonda canlı izledim…

Ablası olanlar iyi bilir…

Abla anne yarısıdır! Çocukken düşüp dizini kanatırsan önce o sarılır sana… Dizine yara bandı yapıştırır. Seni teselli edip göz yaşlarını siler !

Şefkat ve sevgisinin sonu yoktur!

Bir gün okul dönüşü çevreni saran çocuklar olduğunu görürse aralarına dalar.  Seni oradan çekip çıkarır, koruyup kollar…

Başından geçenleri onunla paylaşırsın. Nasihatini dinlersin… Ondan akıl alıp güvenle uygularsın.

“Abla” başka bir şeydir ve hiçbir “sayın” o ablanın yerini tutamaz !
 

Siyasette daha önce yaşanmış tek kadın lider Çiller oldu ama o da “sayın” olarak kaldı.
 

İlk kez “abla” denen, bağra basılan bir lidere sahibiz.
 

O da bundan memnun.

Vücut dili, jest ve mimikleri, söylemleriyle tam bir abla.

Ben bir seçmen olarak ulaşabileceğim, beni yürekten dinlediğinden emin olduğum, yaramı saracak, mağduriyetimi giderecek, uğradığım haksızlıkta yanımda olacağını bildiğim birine kendimi yakın hissederim..
 

Sayın’lar halk için buzdolabıdır.

Biz soğuktan pek hazzetmeyiz…