Sizlerle uzun bir süreden beri ayrı kaldık.

Ayrılığımızın nedeni dünyanın ve ülkemizin başına musallat olan virüs.

Bu günden itibaren zaman zaman birlikte olacağız İnşallah.

Söylenecek çok sözümüz var.

Yazacak, konuşacak sorunlarımız var.

Adeta dert küpü gibiyiz.

Eğitimden sağlığa, ekonomiden dış politikaya; Toplumsal yapımızdan iç siyasete, kültür alanımızdan inanç değerlerimize o kadar çok sorunumuz var ki birkaç sayfa yazmakla bitmez sorunlarımız.

Son altı içinde tartışılan, konuşulan, düşünülen konulara geri döndüğümde ilginç bir tablo resmedildiğini görüyorum.

Herkesin günlük yaşamı değişti.

Yaşam kuralları farklılaştı.

Siyaset kurumu halkın gündeminden uzaklaştı.

Kişisel çıkarlar ön planda.

Halk için yapılması gerekenler, kişilerin siyasi menfaatlerine dönüştürüldü.

Bazı siyasetçilerin söylemleri ve eylemleri milletimizin sorunlarıyla çatışır hal aldı.

Başta Milli Eğitim olmak bütün kurum ve kuruluşlarda tam yozlaşma dönemi hızlandı.

Basın hürriyeti askıya alındı.

Yargı tamamen siyasi bir yapıya büründü.

Okumak, konuşmak, düşünmek ve yazmak birilerinin iznine bağlı hale geldi.

Yerel ve bölgesel meseleler konuşulmaz oldu.

Hak-hukuk-adalet kavramları söz ile dahi ifade edilemiyor.

Devletimizin ve Milletimizin endişeleri, kişilerin çıkarlarıyla eşleşti. Adeta bu konular şahısların beka sorunu olarak halka inandırılıyor.

Dağlar, yaylalar, ovalar sanki işsizleşti.

İnsan-i ilişkileri unuttuk.

Komşuluk anlayışımız uçtu gitti.

Analar-babalar çocuklarından uzaklaştı.

Yağmur; Bir başka türlü yağıyor...

Rüzgar; Eseceği yönü değiştirdi.

Güneş; Isısını istemeyerek ışınlar gibi.

Gece ve gündüz selamlaşmaya son verir gibi.

İnsanlar, umutlarını düşünemez oldu.

Ülküler; Mazi oldu.

Öteleri; Arar haldeyiz.

Geleceğe bakamaz olduk.

Milyonların umutları gelecek bahara değil, gelecek yıllara gönderildi.

Umutsuz değilim, umutlu da değilim.

Bu yazımı “MERHABA CANLAR” diyerek sonlandırıyorum.

Sevgi ve saygılarımla...