Münir Özkul’u hepimiz çok sevdik. Sağcısı, solcusu, inananı inanmayanı hemen hepimiz.. Münir Özkul’u sevenler arasında onu bizzat tanıyanların sayısı azdır.
Sevdiğimiz de Münir Özkul’un kişiliği, karakteri değildi zaten. Çoğumuzun onu tanıma şansı olmadı ne yazık ki… Ki eminim tanısak daha çok severdik!

Münir Özkul’un kimliğinde, onun yaşattığı karakterlerin “insan” taraflarını sevdik.
“Bizim Aile” filmindeki Yaşar Usta’yı sevdik. Ailesine kol kanat geren, bu uğurda işini kaybetmeyi göze alan yiğit adamı ! Zalimin karşısında durmakta bir an tereddüt etmeyen emekçiyi!
Hababam Sınıfı’nda Kel Mahmut olarak sevdik. Bir sınıf dolusu haytayla uğraşan, yeri geldiğinde sınıfın tek çalışkan çocuğunun okul taksidini cebinden ödeyen, Tüccar okul müdürüne direnen, öğrencileriyle tatlı ama bir o kadar disiplinli bir ilişki inşa eden “eğitim insanı”ydı sevdiğimiz.

Özkul çoğu filmlerinde babacan, samimi, haksızlığa katlanmayan, ailesine kanat geren, erdemler uğrunda hiçbir fedakarlıktan kaçınmayan karakterlerle çıktı karşımıza.
Bizim insanımız seyrettiği karakterlerle empati kurmayı sever. Oyuncuların, özel hayatlarında da canlandırdıkları karakterler gibi olduğunu, öyle yaşadığını düşünmeyi sever.
 

Bu yüzden kötü karakterlerin usta ismi Erol Taş az dayak yememiştir yolda çevrilip.
 

Suzan Avcı’ya “kötü kadın” gözüyle bakılmıştır.
 

Yadigar Ejder korkulan biri olmuştur. Ki gerçekte yüreği tertemiz, karıncayı bile incitmeyen insanlardandı…

Biz aktörleri değil, onların bizim için ifade ettiklerini sever veya hazzetmeyiz.

Bu da aslında değerlere toplumsal bakışımızın kusursuz bir örneğidir.

Turgut Özatay’ın canlandırdığı karakterleri “Sinsice iş çeviren, insanlara zarar veren biri”  olarak göründüğünden sevmeyiz.

Hababam Sınıfının müdürünü oynayan Muharrem Gürses’in (ki çoğumuz adını bile bilmeyiz) canlandırdığı karakterdeki “çocukların iyi eğitim almasından çok cebini düşünen biri” olarak gördüğümüz için sevmeyiz.

Bizde erdemlilerle erdemli olmayanlar net bir çizgiyle ayrılır.
 

Hırsızı !

Düzenbazı!

Sinsiyi !

Haramzadeyi !

Haini !

Sahtekarı sevmeyiz…

Ama şefkatliyi!

Anaç olanı !

Dürüst olanı !

Babacan olanı !

Fedakarı !

Doğru bildiğinden şaşmayanı !

Kısacası İYİ yi severiz.

Münir Özkul’a Allah’tan rahmet, kederli ailesine sabır ve başsağlığı diliyorum. Nurlar içinde yatsın…