Hayatınızı gurbette idame ettiriyorsanız, şüphesiz ki duygusal açıdan en savunmasız olduğunuz yer memleketinizdir. İçinizde biriken özlem yalnızca annenizin, babanızın elini öpüp sarılmakla yahut dostlarınızla kucaklaşarak geçmez. Ekmeğiyle, suyuyla, havasıyla, günüyle, güneşiyle, gecesiyle, kokusuyla ve memleketinize has daha birçok hasletle hasret gidermek zorundasınızdır.

Coğrafyalar her ne kadar zamanın aşındıran gücüne karşı direnmeye çalışsa da bir heykeltıraş tarafından törpülenen yaşlı bir kaya gibi şekil değiştirmek zorunda kalırlar. Usta ellerde güzelleşir, değilse çirkinleşirler. Değişmeyen, değiştirelemeyen bazı şeyler de vardır elbette; havası, kokusu ve sıcak kanlı insanı gibi.

Memleket toprağına daha ayak basar basmaz tüm dertlerimden, sıkıntılarımdan ve kederlerimden tılsımlı bir el değmiş gibi arınırım. Bambaşka bir ruh haline bürünür içim.

Düşüp dizimi kanattığım sokak af dileyen çocuklar gibi durur karşımda, acı-tatlı hatıralarımla kucaklaşırım her köşebaşında, bir evin açık penceresinden yankılanan bir tanıdığın sesi en sevdiğim türküden daha hoş gelir kulaklarıma. Havasını içime çeker çekmez Yeşil'in maviye sarıldığı Devrez Çayı'nda kağıttan gemilerle yüzdürdüğüm çocukluğum gelir aklıma, Ankara Köprüsü'nde kulaç kulaç geçen, Kamışlıgöl'de, Beylüz'de, Dadça'da, Ortayol'da adım adım tükenen çocukluk yıllarım gelir aklıma. Her sabah bir elimde cantamla aşındırdığım okul yolu, misket oynadığım boş arsa, saklambaç oynarken ardına gizlendiğim yorgun ağaç; tarlalar, kuşlar, dereler, köprüler, insanlar...

Hepsi de çocukluk dönemi albümümün ayrılmaz parçalarıdır. Onlar olmadan kendimi eksik hissederim, bir hemşerim yaşamını yitirse, bir bina yıkılsa, bir ağaç kesilse veya yeni bir yapı inşa edilse sanki birileri geçmişimi yok etmeye çalışıyormuş gibi hissederim.

Her ne kadar her duvarında, her kaldırımında bir hatıram olsa da memleketi memleket yapan taş yapılar değil, havası, toprağı, kokusu ve her şeyden önemlisi de insanıdır; bunu da çok iyi bilirim.

Beni bu hatıralar silsilesine itip duygu denizinde kaybolmama sebep olan hadise ise yıllar sonra ilk kez duyduğum güven veren bir dost sesidir. Ömrümün en nadide yıllarını birlikte tükettiğim Yücel Tekin kardeşimin sesi...