Cumhuriyetimizin ilk şehidi… Öğretmendi, Yedeksubay’dı ve canını verecek derecede Cumhuriyetimize bağlı idi. Ve kanlı katiller tarafından Menemen’de başı gövdesinden ayrılarak şehit edildi. İlk hamlede Kubilay hakkında bunları söyleyebiliriz.

23 Aralık 1930 gününden bu yana 82 yıl geçmiş. Biz her yılın bugününde ya Menemen’de toplanmışız, ya da bulunduğumuz il ve ilçelerde bir araya gelmişiz. Eli kanlı katilleri lanetlemişiz, Şehit Kubilay’ı öve öve bitirememişiz. Ve burada durmuşuz…

Olaydan ders çıkarmış mıyız? Hayır… O kaatillerin kafalarında taşıdığı yanlışlar üzerinde durabilmiş miyiz… “Bize kurşun işlemez” diye haykıran o haydutların sonra gelenlerine “Be hey gafiller, Hazreti Peygambere atılan taş onun dişini kırdı, siz İslamın peygamberinden daha mı kutsalsınız?” demedik, diyemedik… “Kerbela’da ensesinden kesilen Hazreti Hüseyin’den daha mı sevilensiniz?” diyemedik.

Ona kılıç işliyor da size kurşun niye işlemiyor?

Diyebilseydik, 82 yıl sonra bu gün hâlâ memlekette namaz kılarken gözü televizyona değen kadın namazı bırakınca, seccadenin namaz kılmaya devam ettiğine inanan insan kalır mıydı? Bildiğimiz hayvan koyunun sırtında gördüğü aklı karalı oluşumu “Allah” ın adı gibi görerek coşan insan giderek çoğalır mıydı? Ağacın bir dalının eğilişini rükû gibi gören sakat beyinler memlekette kol gezer miydi? Ve yeni yılın gelişine sevinen insanlara dünyayı dar etmeye hazırlanan sakat beyinler toplum içinde yer bulabilir miydi?

Ne yapmışız? Her yılın 23 Aralık gününde Şehit Kubilay için yanmış yakılmışız. Ve orada bırakmışız. Tıpkı “Atam! Sen kalk da ben yatam” olayında yaptığımız gibi.  Böyle diye diye Atatürk düşmanlarını ürettiğimiz, çoğalttığımız gibi…

Ne demek istediğimi bilmem anlatabiliyor muyum?

Olayın acıklı yanı üzerinde durmuşuz. Kubilay’ın kahramanlığını öne çıkarmışız. Bir de son yıllarda özenle üstünde durarak olayla Menemen’in uzaktan yakından ilgisi olmadığını vurgulamışız. Bunlar doğru. Olay Menemenlilerin asla bulaşmadıkları bir olay.

Bir de o canavarlar “Din adına…” dediler ama dinimizde böyle bir şey olamaz.

Ancak, bu olaydan yararlanarak “sürü psikolojisi” diye anılan “illet” ten insanımızı uzak tutabilmenin eğitimi kimseye verilebildi mi? kaatil kişi Kubilay’ın kafasını taşıdığı bayrağın sopasının ucuna takacak, bir türlü takamıyor. Çevresine sesleniyor:

“Yahu bana bir ip getirin…”

O sırada meydanı dolduran yüzlerce kişiden biri koşup gidiyor ve ip getiriyor.

Depremden korunmak gibi, yangından, selden korunmak gibi böylesine “koyunluk” tan da korunmanın bir eğitimi olmalı diye düşünüyorum. Bizde bu yapılamadı. Çünkü hangi kültürden geliyoruz. Düşünsenize dinimizin olmazsa olmazlarından hac farizası var.

Milyonlarca Müslümana diyorlar ki, “Şu çukura onlarca taş atarsan, şeytanı taşlamış olursun.” Bir tek kişinin aklına geliyor mu, “Yahu Şeytan orada değilse emeğime yazık olur.“ diye düşünen çıkıyor mu? Hacılar arasında öyleleri çıkıyor ki, attıkları taşlarla hırslarını alamıyor ve ayaklarındaki terliklerini atıyorlar. Türkiye’de milyonlar açlık sınırının altında kıvranırken defalarca hacca giden dindaşımızı uyarmaya kalkıştığınızda akılcı bir yanıt alabiliyor musunuz?

Ve bitirirken altmış yıldır yüreğime yara olan konuya geliyorum.

Sadece kötü ruhlu insanları lanetlemek için yıllarca ülke çapında milyonlarca lira harcadık. Şehit Kubilay’ın oğlu iki buçuk yaşında Vedat için ne yapabildik? İsmet Paşa’nın o yaşta oğlu Fizik bilgini oldu. O yıllarda ülkesinden çıkıp gelen Romanyalı bir küçük kız okutuldu, profesör oldu. Sabiha Gökçeni hatırlayalım, Türkiye’de ilk kadın pilot olmanın üzerine bir de İstanbul’da büyük havaalanının adında yaşatılıyor.

Kubilay’ın adına nerede rastlıyorsunuz?

Oğlu son bildiğimde Nazilli Belediyesi’nde zabıta memuru idi.

…