Çok üzgünüm, çok hüzünlüyüm, hem yüreğim hem gözlerim ağlıyor. Bir eğitim gönüllüsü, bir Cumhuriyet çocuğu, bir Köy Enstitülü çınar sonsuzluğa kanat açtı bugün.
Tarsus Kasım Ekenler Ortaokulu'nun ve Mersin Dumlupınar Lisesi'nin kurucu müdürü Mehmet Şahin öğretmenimin vefat haberi biz tüm öğrencilerini derinden etkiledi. Sosyal medya sayesinde buluşan bizim dönem öğrencilerinin oluşturduğu ve zaman zaman toplantılarda buluştuğu grubu çok yakından takip eder, öğrencileriyle vakit geçirmek için sağlık problemlerine rağmen her toplantıya katılmaya çalışırdı Şahin Müdürümüz. Okul yıllarımızda çok sıkı bir müdürdü. Okul açıldığı zaman çıkar kürsüde konuşmasını yapar öğütler verirdi. Hiç unutmadığım şu sözleri bana hep rehber olmuştur: “Sınıf sene başında geçilir sene sonunda değil” derdi.
2003 Yılı Eylül'ünde “Hasta Yatağındaki Öğretmenim” başlığıyla bir yazı yazmıştım. Ortaokul Türkçe dersi öğretmenimiz Canan Kuştimur’un hastalığını, Ankara’da bir hastanede yatmakta olduğunu ve onu ziyaretimi anlatıyordu o yazı. Bu yazıyı okuyan Mehmet Şahin beni aramak istemiş ve telefonumu bulmuş beni aramıştı. Onun üzerine “Telefondaki Ses Ortaokul Müdürümdü” diye bir yazı yazmıştım. Ortaokul biteli yıllar olmuştu, o zamanın kuşakları birbirini bulmakta bugünkü kadar şanslı değildi. Ne cep telefonları, ne sosyal medya vardı.
Ve demiştim ki o yazıda ‘eskinin Şahin Müdürlerine bugün daha çok ihtiyaç var’.
Gerçekten öyle. Bugünün anne babalarını ve hatta onların da büyüklerini yetiştiren eğitimciler bu ülkeye daha çok şey kattılar. Onlar daha farklı idealisttiler.
Canan Kuştimur öğretmenimizi amansız hastalığı sonucunda, 2005 yılında kaybettiğimizde “Sonsuz Uykusundaki Öğretmenim” diye yazmıştım. O yazıyı okuyunca ağlayarak beni aramıştı tekrar Mehmet Şahin Müdürüm. "Sen iyi bir öğrenciydin ama onun ötesinde bugün çok vefalı bir öğrenci olduğunu da gösterdin, teşekkür ediyorum sana" demişti. Mahcup olmuş; "Ne teşekkürü öğretmenim. Bizi yetiştiren siz değerli eğitimcilere biz teşekkür borçluyuz" demiştim.
Mehmet Şahin, eğitim gönüllülüğü anlatmakla bitmeyecek bir eğitim gönüllüsüydü. Köy Enstitülü kuşaktandı. Tarsus’un dağlık köylerindendi aslen. "Yörük çocuğuyum" derdi. Bu ülke için hep çabaladı, görevini vatan sevgisiyle yürüttü. Ben onun Tarsus Kasım Ekenler Ortaokulu'nun müdürlüğüne tanığım sadece, o nedenle diyorum ki çok iyi bir müdürdü. Daha sonraki görev yaptığı yerlerde de çok iyi müdür olduğundan hiç şüphem yok. Aynı zamanda müşfik bir baba, iyi bir eşti. Yakın geçmişten bu yana görüşür olmuştuk küçük okul grubumuz içinde ve sosyal medya sayesinde. Yaşlanmıştı artık, hassaslaşmış, okul yıllarımızın o kale gibi müdürü çok duygusallaşmış, çocuklarının lafını etse gözlerinden yaş akar hale gelmişti. Yaşama özlem, ileri yaşlarda bu kadar artabiliyormuş demek istiyorum.
Yakın zaman diliminden bu yana görüşmeye başladığımızdan beri, zaman zaman arar, yazılarımı okuduğunu söyler, kitaplarımdan bahseder, “Sen çok iyi bir yazarsın” derdi. Övgüyü seven herkes gibi ben de mutlu olurdum takdir edilmekten. Bir yazı da senin için yazacağımı düşünmemiştim sevgili öğretmenim.
Başkanı olduğum derneğin çatısı altında Güneydoğu göçerlerini işlemiştik uzunca bir zaman. Bu faaliyetlerimizi yakından takip ederdi. Bir gün yazdı bana ve dedi ki; “Kızım Güneydoğu’daki göçerleri işlediğiniz gibi aynı şekilde gelin Toros Yörüklerini de işleyin. Çünkü onların da çok sorunları var. Ben de bir Yörük çocuğuyum ve bu konuya eğilmeni istiyorum”. Kıramazdım kendisini tabi ki. Ve Güneydoğum Derneği, Toros Yörüklerinin sorunlarının çözümü yönünde çaba harcamaya başlamıştı. Mersin Üniversitesi ve Mersin Büyükşehir Belediyesi ile birlikte, Mersin’de başlattığımız Toros Yörükleriyle ilgili çalışmaların tavsiye edeni olmuştu ve takip edebildiği kadarıyla çalışmalara katılma çabası göstermişti.
Bugün 13 Haziran 2019. Büyük bir eğitimciyi, çocukluk yıllarımızın tatlı sert ve heybetli müdürünü, Köy Enstitülü bir çınarı, Tarsus ve Mersin eğitim dünyasında iz bırakmış bir öğretmeni, Mehmet Şahin’İ kaybettik. Başımız sağ olsun.
ESKİNİN ŞAHİN MÜDÜRLERİNE BUGÜN DAHA ÇOK İHTİYAÇ VAR.