Büyük Türk şairi Yahya Kemal Beyatlı'yı 61. yıl önce, 1 Kasım 1958 tarihinde kaybetmiştik...

Yahya Kemal;

Büyük bir şairdi... Eski şiir ile yeni şiir arasındaki köprüydü... Hem Batı şiirini hem de Klasik Türk şiirini çok iyi bilirdi...

Tarihçiydi. Hem Dünya tarihini hem Türk-İslam tarihini hem de edebiyat tarihimizi çok iyi bilirdi. Fransa'da ünlü tarihçi Albert Sorel'den dersler aldı.

İyi bir öğretmendi...Dârüşşafaka Mektebi’nde, Heybeliada Bahriye Mektebi’nde, Dârülfünun Edebiyat Şubesi’nde tarih, medeniyet tarihi, Garp edebiyatı ve Türk edebiyatı dersleri verdi. Ayrıca özel dersler de verdi. Öğrencileri arasından; Nazım Hikmet, Necip Fazıl, Ahmet Hamdi Tanpınar, Nihat Sami Banarlı'nın isimlerini sayabiliriz.

İyi bir diplomattı. Lozan barış müzakerelerine müşavir delege olarak katıldı.Türkiye Suriye sınır tespit komisyonunda önemli çalışmalar yaptı. Varşova, Madrid ve Lizbon’da orta elçi sıfatıyla çalıştı. Yeni kurulmuş olan Pakistan Devleti nezdinde ilk büyükelçimiz oldu.

İyi bir aşıktı. Nazım Hikmet'in annesi Celile Hanım ile aşkları dillere destan oldu.

Bir İstanbul sevdalısı idi... Yahya Kemal, şiirlerinde tarihten aşka, vatandan kadına, dinden milliyete, musikîden ölüme birçok temayı ele almıştır. Ancak şiirlerinde İstanbul’un ayrı bir yeri vardır. Ona göre “İstanbul toprağının her köşesinde Türk ruhunun ayrı bir safhası" yer alır. Yahya Kemal'in İstanbul hakkındaki şiirlerini anlamak için onun Aziz İstanbul isimli kitabını okumak gerekir... Onun istanbul sevgisini şu anekdot çok iyi anlatır; Bir gün Yahya Kemal'e sorarlar "Ankara'nın en çok neyini seviyorsunuz." Yahya Kemal'in cevabı kısa ve net olur "İstanbul'a dönüşünü"

Siyasetle de ilgilendi. Çeşitli dönemlerde Yozgat, Tekirdağ ve İstanbul Milletvekili olarak TBMM'de yer aldı.

1 Kasım 1958'de Sessiz Gemiye bindi gitti... Herkes gibi o da seferinden dönemedi.

Ölüm yıl dönümünde rahmetle anıyoruz...

Bir şairi anmanın en güzel yollarından birisi de onun şiirlerini okumaktır. Onu en güzel şiirlerinden birisiyle analım...

Sessiz Gemi

Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.

Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.

Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.

Biçare gönüller. Ne giden son gemidir bu.
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.

Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler.

Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden.
Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden.