Son aylarda İstanbul’daki görev yapan İYİ Parti belediye meclis üyelerinin çoğunun istifasına üzülerek şahit oldum. Birkaçının farklı ikbal hesapları olduğunu düşünüyorum ama çoğunluğun istifalarının arka planında beş yıllık kırgınlık, ilçe teşkilatlarındaki çekişmeler olduğunu da biliyorum.

Sadece İstanbul değil, başka şehirlerde de çok sayıda üye görevlerinden hatta partiden istifa ettiler. Bunların çoğu kurucu. Parti henüz "sıfır" noktasındayken elini taşın altına koyup partinin gelişip serpilmesi için emek harcamış insanlar.

İstifa kolay bir karar değil. Yakın geçmişe bakıyorsunuz, emeklerinizi düşünüyorsunuz ve size reva görülen muameleye isyan ediyorsunuz. İYİ Parti yeni bir parti ve kozasından çıkmayı henüz başaramamış bir tırtıl. Çıkabilse ihtişamlı bir kelebek olacak ama CHP gölgesi AKP saldırılarından ve üst üste gelen seçimlerden kendini kurtarıp ideolojik olgunlaşmasını tamamlayamadı. Çoğu ilçede nedeninin anlayamadığım bir "kurucu düşmanlığı" var. Kurucular bir şekilde tasfiye edilmeye çalışılıyor. Belediye meclisi üyeliğine aday olanlar kurgulamış listelerde seçilemeyecek yerlere konuyor ya da hiç aday gösterilemiyor. Belediye başkan aday adayı olan kurucuların afişleri ilçe başkanları tarafından kesilebiliyor.

Eleştirilecek çok şey var. Eleştirmek de hata ya da günah değil. Pozitif eleştiri yarar sağlar.

İstanbul belediye meclisi üyeleriyle beş yıl boyunca birçok toplantı yaptık. Birbirimizi tanırız. İstifasına hak verdiğim çok insan var. Ama ikbali için parti değiştirme yoluna gidenler de var. Aralarından biri beni telefonla aradığında "AKP’ye katılırsak işlerimiz daha yoluna girer. İYİ Parti’den ne gördük bu güne kadar?" cümlesini kurdu ve beni de istifaya davet etti. Elbette reddettim. Kendi kararıdır. "Yolun açık olsun" dedim. Belki de işleri kötü giden, borçları olan biriydi ve çareyi böyle bir hamle yapmakta bulmuştu. Bilinmez…

Yargılamam. İnsanların yargıladıklarıyla yargılandıklarına çok kez tanık oldum.

İlçelerdeki sorunlara bakarken sadece istifa edenler gözünden bakarsak öznel düşünemeyiz. Belki yerlerine gelen yeni ilçe başkanları ya da üyeler kuruculardan daha iyisini başaracaklarını düşünüyorlardır. Ha, işte onun tartısı da bu yerel seçimlerde ortaya çıkacak. Geçmiş yerel seçimlerde ittifak içinde çıkardığımız meclis üyesi sayıları belli. Gerek İller gerekse ilçeler için. Aynı rakam yakalansın demiyorum. Belediye başkanlığı kazanılırsa müthiş bir başarı olur. Benim kriterim meclis üyesi sayısı. İLÇELERİNİN BELEDİYE MECLİSLERİNE MECLİS ÜYESİ SOKAMAYAN İLÇE BAŞKANLARI İSTİFA ETMELİ, ETMEZSE GÖREVDEN ALINMALIDIR.  Bu sorumluluk yeni belediye başkan adayı olanlara değil, yıllardır ilçeleri yöneten ilçe başkanlarına aittir.

Yazının başlığına ve istifa eden arkadaşlara dönecek olursak…

İstifa duygusal bir karar. Görevlerden istifayla partiden istifayı ayırıyorum. Partide bir şeylerin yanlış gittiğini düşünüyor ve düzeltmek istiyorsanız bunu partiden istifa etmekle gerçekleştiremezsiniz. İstifanıza neden olanlar zil takıp oynarlar “kurtulduk” diye. Pişman olup tekrar üye olursanız sizi parmaklarıyla gösterip “bu zaten istifa etmişti” der ve değersizleştirmeye çalışırlar.

Sistemi sistem dışına çıkarak düzeltemezsiniz.  Sistem içinde kalarak ve mücadele ederek düzeltilir. Tabi ki böyle bir niyetiniz varsa. “Ne halleri varsa görsünler” derseniz ona da eyvallah.

En azından İstanbul özelinde az sayıda kurucu kaldığını söylemek zorundayım. Partinin daha fazla istifaya tahammülü yok. Olmamalı da. Bu yüzden;

1 Nisan itibarıyla genel merkezin emriyle il ve ilçelerde ”kurucular komisyonu” oluşturulmalı. Kurucuların kimler olduğunu genel merkez biliyor, hepsi kayıt altında. Başarısız ilçelerin raporlanması ve analizi talep edilmeli. Köklü bir devrim ancak bu şekilde gerçekleşir. Kulağıma gelen, kendi gözümle gördüğüm mobbing, dedikodu ve yıldırma düzenine izin verilirse başarısızlık kronikleşir. Biz kurucular bu partinin başarısı için ilk günden beri emek verdik, vermeye de devam etmek istiyoruz.