22 Ekim 2014 Kanada’nın Başkenti Ottowa’da bir terör saldırısı. Parlamento binası yakınındaki Ulusal Savaş Anıtında nöbet tutan bir asker yaşamını kaybediyor. Terörist Parlamento binasına giriyor ve orada öldürülüyor. Bir gün önce Montreal’de bir saldırı yine bir kişi yaşamını yitiriyor.  

Kanada halkı üzgün, acıları ve hüzünleri hiç kuşku yok ki çok büyük. Fakat en büyük acı, şehit olan askerin ailesindedir, annesinde, kardeşlerinde, eşinde, çocuğunda.  Tarifi çok zor acı, anlatacak kelimeler bulamazsınız, hangi kelime annenin yüreğinde ki acıyı tarif edebilir ki?

Aynı günlerde Hakkari’de 5 askerimiz şehit ediliyor. Çarşı iznine çıkan gençlerimiz, kanlı terörün kurbanları. Hepimizi derinden yaralayan, yüreklerimize düşen acı, adeta kanayan yaraya tuz basılıyor. Ağıtlar, acılar, törenler ve isyanlar. Annelerin yüreğine düşen tonlarca ağırlıktaki kor ateşler….

Acının rengi, dini, dili, ülkesi olmaz, ortak dildir. Ana yüreğinde ki acılar hep aynıdır, herkes anlar, yürekler burkulur, hüzünler basar etrafımızı…

Teröristin iyisi kötüsü, haklısı haksızı da olmaz. Terör terördür ve faturası çok büyüktür, çünkü kaybedilen candır, insandır, umuttur, hayallerdir, fidanlardır….

2014 yılının Ekim ayının sonları. Sonbaharı bir başka olur Kanada’nın. Ama bu dönem gerçekten sonbahardı.. Düşen yok olan yapraklarla beraber bu sefer fidanlarda, gençlerde, umutlarda yok oluyordu..  

Sanatçı sorumluluğu bir başkadır, Kanada’lı şehit annenin acısını en iyi bizler, Türk toplumu olarak bizler biliriz, Türk anneleri bilir. Yıllar oldu, acılarımız katmerlendi, şehitlerimiz çoğaldıkça sabrımızı ölçer olduk adeta..

Bir proje geliştirdim, mademki gelincikler unutmamanın, hatırlamanın sembolüydü, ben de Türk anneleri adına, şehitlerimizin yakınları adına, ülkemdeki acılı insanlar adına, Kanada’da şehit olan anaların elinden tutmak, yüreğine ılık su serpmek, acılarına ortak olmak için, sanatın gücünü kullanmak istedim.

Projemi Kanada Büyükelçimiz Sn Selçuk Ünal’a açtım, Türk Halkı adına, Kanada’da  terörden yüreği yanan anaların derdine ortak olmak, başsağlığı dilemek için eserler yapıp hediye etmek istiyorum.  

Kanada’nın yetkili kurumlar düzeyinde uzun bir yazışma sonrasında izinlerin alınması ve programlanması. Sonuçta ilk eserimizi bugün verdik. Hamilton’da askeri bir birlikte yapılan törende, 2014 yılında şehit olan Nathan Cirillo’nun annesinin ve kızkardeşinin hazır olduğu törende, Türk halkı adına, teröre şehit verdiğimiz insanlarımızın adına, Toronto Başkonsolosumuz Sn Erdeniz Şen, duygu yüklü bir konuşma sonrasında, 90 X 120 cm boyutlarında bir eserimi hediye olarak verdik. Konuşmasında, Ottowa’da şehit verdiğimiz Askeri Ateşemiz Atilla Altıkat’ı, şehit diplomatlarımızı, Türkiye’de görev başında şehit olmuş, askerlerimizi, polislerimizi, öğretmenlerimizi anlattı.  Çocuklarımızı, masum insanlarımızı, yanan yürekleri, yok olan ocakları anlattı. Boğazımızda bir düğüm oluştu, soluklar kesildi, kelimeler yetersiz kaldı… Sanat konuştu artık….

Tüm şehitlerimizin ruhu şad olsun, Allah rahmet eylesin. Zaman, kol kola girme, sıkıca sarılma, acıları paylaşma zamanı. O zaman işte şimdi, şu an….  

HİKMET ÇETİNKAYA