Bin yıllık Anadolu kabuk değiştiriyor. Bu topraklar üzerinde bulunduğumuzdan değişimi fark edemiyoruz. On güne yakındır bizim sitenin gerilerinden hızar sesi geliyor. Uykularımız bölünür oldu. Oysa Türkiye’de kanun var. “Tarım arazileri imara açılamaz” diye…

Bir yerden bir yere giderken çevrenize bakıverin… En verimli ovalar konutlarla doldu. Ne kanun dinliyorlar, ne düzen. Parklar bahçeler paralı insanlara peşkeş çekiliyor. İnsanımızın kılı kıpırdasa ya… Yaklaşan yıkıntıyı göremiyoruz.

Bütün kıyılarımızda yer alan yazlıklar ülkenin en verimli toprakları üzerinde kurulu. “Nasıl oldu da, bu konuda kanun olduğu halde bu aymazlık yaşanabildi” demeyin, biliyor musunuz bu ülkede iki gözü de doğuştan görmeyen adam sağlık kurulundan sağlam raporu alabildi. Şoför ehliyeti almak için heyete girmişti.

Yine biliyor musunuz bu ülkede tarım arazisi için “verimsiz topraktır” raporu alınabilmesi kolaydan da kolaydır. Denize yüz metreden daha yakına bina yapılamayacağının kanunu var. Beş yüz metre arayla yapılan iki otel biliyorum. Denizden sıfır metre uzaktalar. Bu nasıl oluyor? Burası Türkiye bal gibi de oluyor.

Ve ülke yavaş yavaş elden çıkıyor. Nereye varacak bunun sonu? Kimsenin de bir şey bildiği yok. Ülkenin yöneticilerini Suriye- Mısır sevdası sarmış. Ülke yarı yarıya zaten Suriyelilerce işgal edilmiş. Allah sonumuzu hayıra çevirsin… Başka ne diyebiliriz?

Peki, bu gelişme ve bu kötüye gidiş karşısında Çankırılılar olarak biz ne yapıyoruz? Bizde de bir kıpırtı yok. Ne yapabileceğimizi de bilen yok. Ne yapabileceğimizi söyleyen olsa da onları dinleyen yok. Kaldı ki, insanımızı susturmak kolay.

Derneklerimiz, federasyonlarımız kolları sıvasalar. Köylerimizi nasıl canlandırabileceğimiz konusunda kafa yorsalar. Nerede ne üretilebilir, bu üretim nasıl yapılabilir, bunun ayrıntılarını belirleseler. Kooperatifler kurarak yok olmakta olan bahçelerin yeniden canlanmasına çalışsalar.

Hayvancılığı geri getirseler.

Ilgaz’ın Kale köyünde elma olurdu. Cendere köyde sebze olurdu. Belören’de üzüm bağları vardı. Şimdi ne oldular? Benim bire bir tanıdığım köyler. Benim köyümde Kıyısın’da bile elma bahçeleri vardı. Hem de yakın geçmişte. Bu gün yok.

Çankırı her alanda uzman kişiler yetiştirmiş ilimiz. Ve bu uzman kişilerin hemen hepsi de ata topraklarına sadık kişiler. Ama bir “Ne duruyorsunuz arkadaşlar?” diye bir haykırış bekliyorlar. Yönlendirme bekliyorlar.

Ne diyorsunuz? Yanılıyor muyum?